RANGE AEX 23 MEI
Weekrange: 343,99 - 350,72
Dagrange: 344,34 - 350,36

Ik ben sinds maart in die zin negatief op de AEX, dat ik verwachtte dat de index nog een keer beneden 343,20 moest komen. Ik concludeerde dat op grond van een analyse van het koerspatroon, en niet op basis van economische omstandigheden, bedrijftechnische nieuwsfeiten, en wat dies meer zij.

Voor afgelopen week mocht rekening gehouden worden met de plaatsing van een cyclisch dal, en bijgevolg een positieve verwachting, omdat vanuit een dalletje een nieuwe cyclus kan starten. Het herstel vanuit de lows aan het begin van de week kwam echter niet verder dan + 2 %, en op vrijdag deed de index dat herstel weer teniet.

WEEKVOORUITZICHT

Wat mogen we nu verwachten? Hoewel er opnieuw een draai in het sentiment mogelijk wordt, tijdsberekeningen wijzen daarop, reken ik per saldo nu toch op meer zwakte en dus een lager weekslot. Ondanks alle gaps die opwaarts open staan.

De steun is deze week berekend op 343,99 en de weerstand op 350,72. Op voorhand ga ik er nooit vanuit dat deze range zo maar gebroken kan worden; gebeurt dat wel, dan vindt er mogelijk een draai in het sentiment ten positieve plaats.

Afgelopen week kwam de index intraweeks onder de berekening, maar vrijdag stonden we 'gewoon' weer binnen de range. Pas na cijfers die als slecht werden geïnterpreteerd uit Amerika nam de AEX de weekrange-onderkant definitief uit. Daarmee werd de toch al bearishe berekening nog eens overtroffen door het daadwerkelijke koersverloop. Dat is nooit positief in het grote plaatje en de focus ligt dus op de verwachting dat weerstanden zullen houden en steunen het kunnen begeven.

De adder onder het gras blijft voor mij momenteel dat de analyse van het patroon de meest positieve bokkespringen mogelijk kan maken, zonder dat de weg naar 343 en daaronder afgebroken hoeft te worden. De index kan vele procenten oplopen zonder dat deze negatieve verwachtingen veranderen.

Maar het kernidee is en blijft, dat de AEX voor het eerst pas weer interessant wordt onder 343,20. Onder de bodem van maart kan er weer met kopersblik naar gekeken worden en gezocht worden naar omkeersignalen. Eerder niet.

GROENE ENERGIE, PRIVILEGES, EN GRIEKENLAND

Ik sluit mij deze week geheel aan bij de artikelen op beursplaza van Wessel Aslander en Dirk de Jong.

Met Aslander heb ik de indruk dat Nederland allerlei kansen in de te verwachten groene-energie-revolutie aan het missen is. Politici zouden momenteel met de grootste daadkracht aan industriepolitiek moeten doen, net als de Duitsers dat al vele jaren doen. En die industriepolitiek moet gericht worden op het stimuleren van alle denkbare initiatieven op het gebied van wat wij nu groene energie noemen, maar wat we in de toekomst gewoon zullen bestempelen als 'energie'.

Want olie en gas zijn eindig, en kernenergie zal altijd een poel van ellende blijven. Één ramp met een kerncentrale is zo duur, en de gevolgen zijn dermate desastreus, dat kernenergie geen optie is voor de toekomst. U hoeft maar iets over Chernobyl anno vandaag te lezen, en u weet genoeg.

Er is veel ondernemerstalent in Nederland, en ook technisch talent. Het enige wat nodig is, is een duidelijk standpunt van de Nederlandse politiek, een standpunt en een beleid dat niet meer verandert met het volgende kabinet.
Zo hebben de Duitsers het gedaan: het beleid om volle kracht vooruit te gaan in alternatieve energie werd vastgelegd voor langere tijd, en daarmee konden ondernemers er van op aan dat ze aan het werk konden, dat ze konden investeren, met steun van de Duitse staat.

Dat is visie, dat is leiderschap, dat is daadkracht.
 
Het is in dit verband ongelooflijk dat zo weinig Nederlandse studenten kennelijk nog interesse hebben in de Duitse taal; niemand studeert het nog aan onze universiteiten, moet ik begrijpen.
Onvoorstelbaar dom en kortzichtig. Verreweg onze grootste handelspartner, en dan geen enkele belangstelling hebben voor de cultuur en de taal van die handelspartner. Er studeren in Duitsland nog meer mensen Nederlandse taal- en letterkunde, dan dat wij Duits studeren hier.

Niet alleen is de Duitse cultuur er een met een rijke geschiedenis, literair, filosofisch en politiek, die het waard is te bestuderen, maar momenteel kan het toch weinig mensen ontgaan dat Duitsland het meest beschaafde land van Europa en wellicht van de wereld is geworden. Met een doeltreffende en duidelijke industriepolitiek, en met de hoogst denkbare levensstandaard, in het gebied rond München.

Waar wij ons momenteel in een treurig moeras bevinden van populisme, krijgt dit in Duitsland geen kans; daar hebben ze er genoeg ervaring mee en ze willen het niet terug. Met verbijstering wordt er naar de ontwikkelingen in het toch altijd zo cosmopolitische en internationaal geöriënteerde Nederland gekeken.

Ik beschouw het opkomende populisme in vele landen - want Nederland staat uiteraard niet alleen - als onderdeel van de fase van de economische cyclus. De schuldencrisis woekert voort zoals dat gebruikelijk is bij een crisis van een dergelijke omvang. Uiteraard krijgt populisme een kans in dergelijke omstandigheden, en zijn vele mensen er gevoelig voor. Niemand wil zijn privileges verliezen.

Laat ik een simpel voorbeeld geven. Ik sprak een sympathieke man van rond de zeventig, die als militair vlak na zijn vijftigste met pensioen is gegaan. We hadden een levendig gesprek waarin hij de - in zijn ogen - zakkenvullerij aan de top van het bedrijfsleven ter sprake bracht. Ik was het met hem eens dat er een nieuwe elite is ontstaan die niet op basis van geleverde prestaties vermogend is geworden, maar simpelweg door een greep in de kas te doen van bedrijven en geprivatiseerde overheidsinstellingen, met het goedvinden van commissarissen en andere gremia die hier paal en perk aan hadden moeten stellen, maar die zelf ook bij de kleptomane kaste horen, en die dus ook deze heerlijke bedragen willen opstrijken, zonder uiteraard daarvoor een bijzondere prestatie te leveren.

Maar ondertussen besefte de man die tegenover me zat niet, dat hij zelf bij de gepriviligeerden hoorde.
Hij had al twintig jaar een gegarandeerd pensioen, waar hij 30 jaar voor heeft gewerkt. Wanneer hij gezond blijft, kan hij nog 20 jaar van dit pensioen genieten; waarmee hij langer betaald gepensioneerd zou zijn, dan dat hij gewerkt had.

Dergelijke regelingen betekenen dat wij miljoenen toekennen aan één mens, die daarvoor geen economische activiteit hoeft te ontplooien.

Die miljoenen moeten ergens vandaan komen, iemand moet ze verdienen - of het geld moet gedrukt worden. Maar we kunnen het er over eens zijn dat dat geen blijvende oplossing is. Het enig positieve punt is, dat wij daarmee bepaalde ouderen genoeg koopkracht geven, waardoor zij belangrijke consumenten zijn en daarmee aanjagers van de economie. Maar het is niet uit te leggen aan de vele zzp-ers en kleine ondernemers van het moment, die allemaal geen pensioen hebben als ze het zelf niet weten bij elkaar te sparen, terwijl zij wél werken en ook dagelijks van hun werkprestaties moeten leven.

Luxe is iedereen gegund, maar u denkt toch niet dat wij onze welstand kunnen behouden in het westen of gewoon in Nederland, wanneer het merendeel van de mensen op deze manier in de watten wordt gelegd?

Welvaart ontstaat nu eenmaal zoals die altijd is ontstaan: met het ontplooien van doeltreffende en succesvolle economische activiteit. In de volksmond: met hard werken.

Het gaat niet op een andere manier. De hardste werkers, de mensen die de daadwerkelijk en meetbare economische inspanning leveren, verdienen daarbij niet het hoogste loon; dat doet de bezittende klasse van investeerders, bedrijfsbazen en handelaren. Maar met zakkenvullende managers en vroeg-gepensioneerden die hun eigen privileges normaal zijn gaan vinden, is het ondenkbaar dat onze samenleving op termijn zijn welstand kan behouden.

We kunnen dus wel naar het 'luie' Griekenland wijzen, ons land bulkt ook van de riante regelingen voor mensen die geen enkele aantoonbare economische activiteit ondernemen.

Daarmee kom ik bij het verstandige betoog van Dirk de Jong over Griekenland. Ik ben persoonlijk altijd tegen de Europese muntunie geweest, omdat ik van mening was en ben dat de financiële organisatie bij veel landen van de Europese Unie te verschillend was.

Als Frankrijk zijn pensioenen betaalt uit een omslagstelsel bijvooorbeeld, is dat niet te vergelijken met de Nederlandse situatie met de grote en rijke pensioenfondsen, die hun geld bij elkaar gespaard en geïnvesteerd hebben.
En dit is maar een van de voorbeelden.
Van Griekenland weten we nu dat de belastingheffing er aldoor vrijwel non-existent is geweest, om maar eens één dramatisch aspect te noemen.

Maar de muntunie is er nu, en het is een gepasseerd station. Alles wat De Jong erover schrijft is behartenswaardig en verstandig. Ik raad u dan ook aan om het artikel te lezen.

VERENIGDE STATEN VAN EUROPA

Ik ben van mening dat we in Europa nu niet meer achteruit kunnen en dus vooruit moeten, en vooruit betekent vooruit naar een veel hechtere politieke en staatkundige unie: de Verenigde Staten van Europa. Met een Europese president en een Europese regering, en juist veel minder macht bij de huidige constituerende staten.

Uiteraard moet dit samengaan met het harmoniseren van de financiële huishouding van alle landen die bij de unie horen. Maar de staatskundige en politieke eenheid is hiervoor van het grootste belang.

Maar dit is mijn persoonlijke mening. Iedereen die er iets van vindt, kan zijn mening onder dit artikel kwijt.

Weest u voorzichtig op de markt, veel succes met uw beleggingen, en

Happy trading,
Ruud